! مخالفین از کشور خارج نشوید

امروز بخاطر پیگیری وضعیت یک پناهنده ایرانی با دفتر سازمان ملل در آنکار تماس گرفتم و با یکی از مسئولان آنجا صحبت میکردم که چرا اینقدر پروسه انتقال این افراد به کشور دیگری طول می کشد و رسیدگی ها زمان می برد که وی برگشت گفت واقعا ما نمی رسیم و داریم حتا بصورت شبانه روزی کار می کنیم اما ورای پناهجوهایی که از قبل در ترکیه بودند در طی این یکسال اخیر ما بیش از پنج هزار پناهجوی جدید داشته ایم که خوب بررسی اینها خیلی زمان می برد .....

بله دوستان پنج هزار نفر ! و این تازه فقط مربوط می شود به کسانی که به دفتر کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل در ترکیه مراجعه کرده اند و من خودم دست کم شاید بالای پنجاه نفری را هم بشناسم که بخاطر مسائل مختلفی حاضر به معرفی خودشان به این دفتر نیستند و همینجوری سرگردان در ترکیه مانده اند ، تازه این فقط ترکیه هست در دیگر کشورهای همسایه ایران مثل آذربایجان و حتا عراق و پاکستان نیز ما تعدادبی شماری پناهجو داریم و البته باز این داستان فقط به کشورهای همسایه مربوط نمی شود بلکه بسیار دیگری هم هستند که به هر نحوی شده خود را به کشورهای دورتر و دیگر رسانده اند و درخواست پناهندگی داده اند .

دلایل متفاوت است از نداشتن امنیت جانی گرفته تا بیم بازداشت و زندانی شدن و حتا نداشتن علاقه به زندگی در چارچوبهای جمهوری اسلامی .

پناهندگی و پناهنده شدن به دیگر کشورها نه یک امتیاز که یک حق هست و هرکسی باتوجه به تصمیم شخصی خود می تواند از این حق استفده کند یا نکند .

در این میان کم نیستند افراد شناخته شده و مطرح در کشور که این روزها تصمیم به خروج از ایران می گیرند ، فعالان اجتماعی و سیاسی و روزنامه نگاران بیشترین افراد این گروه هستند .

اما جمهوری اسلامی به نظر شما آیا از این مهاجرتها بیم و هراس دارد ؟

آیا به نظرتان جمهوری اسلامی و مشخص تر سیستم امنیتی آن از اینکه مثلا یک فعال سیاسی و یا یک روزنامه نگار مخالفش از ایران خارج بشود و در فضای آزاد خارج از کشور فعالیت کند نگران و ناراضی است ؟

حتما خیلی های شما اعتقاد دارید بله می ترسد چون آنها از ایران بسته به یک فضای دموکرات می آیند و امکانات زیادی بدست می آورند تا حرفشان و پیامشان را به گوش ملت برسانند اما این شاید همه داستان نباشد ، تجربه شخصی و شواهد و دلایل بسیاری وجود دارد که من فکر می کنم اینطور نیست و جمهری اسلامی بسیار هم موافق هست مخالفینش به خارج از کشور بروند ! چرا ؟ به دو دلیل عمده :

اولا می‌ دانند که اگر این‌ افراد از ایران بروند، با توجه به کنترل رسانه‌های داخلی و فیلترینگ اینترنت، دیگر صدایشان به مردم ایران نمی‌رسد و اینچنین آرام آرام از عرصه‌ عمومی و بهتر بگویم میدانی حذف خواهند شد.

دوم اینکه بخوبی واقف هست که با توجه به شرایط خارج از کشور آنها برای امرار معاش یا تلاش برای رساندن صدایشان به داخل ایران مجبور خواهند شد به کارهای دیگری بپردازند و یا نهایتا و اگر خوش شانس باشند با گروهها و رسانه‌ها یا سازمان‌هایی کار کنند که در ایران هم جمهوری اسلامی تلاش می کند و هم در چشم بسیاری از ایرانیان گروهها و سازمانهای بدنامی هستند که مردم ایران اقبالی به آنها ندارند .

برای همین هست که در بسیاری موارد خیلی از مخالفان ایران وقتی می خواهند از کشور خارج بشوند نه از کوه و بیابان که براحتی وبا پاسپورتشان از کشور خارج می شوند و جمهوری اسلامی هم که نیک می داند بعید است به ایران برگردند مانع شان نمی شود آنها را نمی‌گیرد. چون می داند رفتن آنان از ایران همان و ناپدید شدنشان از فضای سیاسی داخل ایران و پیوستنشان به ناکجا آبادها همان .

این امر متاسفانه دقیقا درباره‌ خیلی ها اتفاق افتاده است از اکبر گنجی، مهرانگیز کار، علی افشاری و محسن سازگارا و شیرین عبادی بگیر تا به فخرآور و احمد باطبی و شادی صدر و .... برس ! و اینچنین هست که همه این افراد هر کدام به گونه ای محو شدند بدون اینکه جمهوری اسلامی حتا هزینه‌ای برای آن بدهد.

برای همین است که من گمان می‌کنم بسیاری از این احضارهای الکی و تهدیدها و بازداشت ها و خلاصه فشارهای مقطعی و کوتاه همه برای این است که در عمل به خارج شدن از ایران این افراد را تشویق کنند و این مسئله بخصوص بیشتر شامل کسانی می شود که پتانسیل‌های رهبری دارند مثل زید آبادی و شمس‌الواعظین، عیسی سحرخیز، عبدالله مومنی و...

این حرف را که از زمان پهلوی دوم علنا و رسما زده شده و به طور جدی در جمهوری اسلامی هم پیگیری می شود را همه می دانیم که گفته اند : "هرکس مخالف وضع موجود است برود پاسپورت بگیرد و از کشور خارج شود " . بله این یک واقعیت تلخ است که هر کس که از ایران خارج شد دیگر تمام شده است !

از من می‌شنوید، اگر یک فعال سیاسی ، یک روزنامه نگار ، یک حتا مخالف شرایط امروز و کسی که واقعا هدفش بهتر کردن شرایط زندگی مردمش است و نمی‌خواهد اعتبارش را در چشم آنها از دست بدهد بهتر است ایران را ترک نکند. هرچند می‌دانم گاهی اوقات خیلی سخت است...