شبهای احیا و احیای ایمان

حضرت علی ، امیر المومنین ، امام علی و یا هر اسم دیگری که می خواهیم بگوئیم و چه بسا همان علی تنها وردی است که همه ما خواسته یا ناخواسته بر زبان داریم یادم هست خیلی قدیمها نواری از سخنرانی استاد کافی را گوش می دادم که در آن جمله ای را گفت که هنوز هم در ذهنم می چرخد : " همه علی را قبول دارند حتا آن بی دین و بی نماز و عرقخوارهم وقتی  میخواد عرقشو بخوره میگه یاعلی".

من حضرت علی را هرچند که اصلا شاید همه این حرفها یک داستان باشد و خیالپردازی قبول دارم ! مگر رستم و افراسیاب و سهراب و ذال وجود داشته اند که امروزه اینچنین در فرهنگ ما لانه کرده اند ؟
علی برای من رب النوع غیرت و شهامت و جوانمردی است ! علی اگر اسطوره و افسانه هم باشد پدر این زیبائی هاست از یک سو خود عصاره زهد است  تلاش هست و از دیگر سو  بانويي چون فاطمه در کنارش قرار دارد و فرزندانی هم چون  شهيدي چون حسين و تبلور دختري خطيب و اسوه صبري چون زينب را زير يک سقف دارد  اين را علي شريعتي در خطابه اي  زیبا به زبان کشیده  و من که در نوجواني شيفته او بودم  چنين شیفته منش  علي شدم. او علی را در همان خطابه ، رب النوع ايثار ، رب النوع عشق ، رب النوع ايمان ، رب النوع جهاد و.. خوانده و برای ما تصویر کرده.

براي من و نسل من که علي را در شناخت هاي ايدئولوژيک محصور نمي کند ، علي را از راديو و تلويزيون ، از رسانه هايي که مداحان و ملايان کوچه بازاري توصيفش مي کنند ، نمي شناسد ، بل از آرائي می شناسد که آزادگي و سخاوت علي را ستوده اند ، علي رب النوع نجات هم هست ، او تنها رب النوع ايتام و بي خانمانهايي نيست که شب شهادت او کاسه هاي شير به دست داشته اند و پشت منزل او صف کشيده بودند تا پيشوايشان را از مرگ برهانند . نه علي براي ما رب النوع ايثاري چنين  تنها ، نيست .

در این روزگار نامرادی ودین پروری متاسفانه رسانه هاي رسمي ما علي را تقليل مي دهند و اينگونه به فراموشي مي سپارند ، گرچه در ظاهر ستايش و تجليلش مي کنند اما نفهمیده اند که علي رب النوع تحليل است ، نه رب النوع تجليل .

در روزگاري که ياران به ظاهر علي و خائنان به باطن علي ، براي کارهاي نکرده و دانش هاي نداشته شان ، هزار دعوا و بلوا علم مي کنند و براي حکومت و قدرت شان چه تزوير ها که نمي کنند و چه رسوايي ها که به بار نمي آورند ، در روزگاري که از علي بتي ساخته اند پر شکوه ، اما نه به سان آن شکوه علي وار ، تا به خيال باطل خود بنمايانند که علي تنها سمبل ايثار و جهاد بوده است ، در اين روزگار نگفته اند و نمي گويند که علي رب النوع فرياد بود و رب النوع سکوت . هم مظهر مصلحت کاري بود و هم نماد انقلابي گري. بيست و پنج سالي که خانه نشين بود و استخوان در گلو داشت و خار در چشم ، مظهر سکوت بود و مصلحت جویی و به تعبير شريعتي ، برخلاف همگان وقتي بر مسند نشست رب النوع فرياد و انقلابي گري شد.

اين ها را کم مي گويند و نمي گويند تا نفهميم علي در اسلام مظهر مبارزه با تزوير بود ، اما حاشا نمي کرد تا دينش ، ديني که نخستين نفر بود که به رسولش پيوسته بود و با او نماز گزارده بود ، آن دين خدشه اي نبيند و از گزند نامحرمان مصون ماند و مگر نه اينکه او مي توانست در آن بيست و پنج سال فرياد ها کشد و جايگاه غصب شده خود را بازگيرد؟! او هنگامي که پيکر سرد رسولش را غسل مي داد ، مي ديد که در پس پرده تزوير مي کنند و بنا دارند تا تيشه بر ريشه اش زنند ، اما علي رب النوع سکوت بود و دنيا و خلافت و حکومت را به سان دیناری بی چیز می دانست.

علي بدين توصيف رب النوع ايثار هم است ، علي بدين توصيف رب النوع جهاد هم است. جهاد ، نه فقط براي استقرار دين و حکومت ، بل براي آنکه در سکوت پرده تزوير را بدرد و با مظلوميت و مداراي خويش با دل ها و دين ها چنان کند که هنوز ، هنوز که قرن ها مي گذرد و ما با علي ، همچنان بيگانه ايم ، اما در پس اين هم نشناختن و ندانستن ها ، بي ريا او را بجوييم .

همين جواناني که مي گوييم عرفي گرايند و ميانه اي با قداست و رب النوع هاي مذهبي خود ندارند ، همين محصولان مدرنيته و پست مدرنيته ، هق هق گريه شان آتش بر عالم مي زد . نه اينکه آنها انسان هاي متوسطي باشند که چون در فضايي حزن انگيز قرار گرفته اند ، بنا بر خصلت متوسط بودن خود ، متاثر شده باشند ، نه ،اینان در این شبها حماسه اي را که نمي يابندش ، می جویند . می جویند و چون رنج هاي علي را ميدانند و مي بينند . رنج هايي که علي بزرگوار تر از آن بوده است تا از آنها سخني گويد ، اما اين دغلبازان حکومتی و ملایان یک قرآنی دیروز و ضدگلوله نشین امروز که خود از همه بیشتر از علی می ترسند ، بنا را بر اين گذاشته اند  که ترس خود را پشت علی پنهان کنند و اینبار علی را بر سر نیزه ها کنند و مردم را بفریند و اینگونه هست که  علي هنوز هم که هنوز است چه رنج هايي مي کشد و دم نمي زند . 
در این شب هاي قدر اين جوانان پاکباخته ایرانی آناني که از حکومتشان عذر خواسته اند که نمي توانند ايمان مطلوبشان را ، که جزميتش با ذهن جوان نسبي امروز نسبتي ندارد ، بپذيرند ، همان ها این روزها  مستانه غرق در ايمان شخصي و دروني شان ، رنج هاي خود را با علي بازمی گویند . و هر کدام سر در چاه غربت خویش دارند و می گویند  که چه رنجي بالاتر از اينکه ملتي عاشق علي باشد و عاقبت يزيد را داشته باشد .

 حالا اين رب النوع هاي ايمان جديد ، آمده اند تا به رب النوع نجات خود بگويند که فرزند زمانه خويشند و با هرچه که بويي از واپسگرايي و تحميل دارد سر ناسازگاري دارند. خيلي هاشان اين ها را از علي آموخته اند، که علي رب النوع نجاتشان است . یا علی !